ρεθυμνιώτικα και άλλα: 2010

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Αμερικάνικο όνειρο (George Carlin)

Νομίζω ότι ισχύουν και σε μας όλα αυτά....

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Marinaleda, η γη της ουτοπίας

Η Μαριναλέντα, µια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνοµικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται µε 15 ευρώ τον µήνα. Ο δήµαρχός της, ο κοµµουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.

Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδοµάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήµαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εµείς οι άλ λοι Ισπανοί κάνουµε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 µέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν µε τους χωρικούς της Μαριναλέντας.

Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο ήταν ο νεώτερος δήµαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώ νων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πά ρει από ένα γαιοκτήµονα 12.000 στρέµµατα γης και να δηµιουργήσει έναν αγροτικό συ νεταιρισµό από τον οποίο ζει σήµερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήµαρχος.

Στον συνεταιρισµό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ηµέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδοµάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο µισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκοµιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο µικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη µέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατµόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσοδα του συνεταιρισµού δεν µοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισµό για να δηµιουργηθούν δουλειές. Για αυτό στο χω ριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Οµως ακόµη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι µισθοί καταβάλλονται.

Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισµός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρού νται δικαίωµα. Μια θέση στον παιδικό σταθµό µε όλα τα γεύµατα κοστίζει 12 ευρώ τον µήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουµε χωροφύ λακες, θα ήταν µια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήµαρχος. «Δεν έχουµε ούτε παπά – δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυηµένη και το Πάσχα έγινε µια µικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόµους του χωριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.

«Εφαρµόζουµε µια συµµετοχική δηµοκρατία, αποφασίζουµε για όλα, από τους φόρους ώς τις δηµόσιες δαπάνες, σε µεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουµε πως οι άνθρωποι µπορούµε να δουλεύουµε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήµα».

Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε το αφιέρωμα της εκπομπής "Το κουτί της Πανδώρας: http://www.koutipandoras.gr/?p=533

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Το χρήμα ως Χρέος (money sa dept)

βρείτε οπωσδήποτε 45 λεπτά από το χρόνο σας να το δείτε, αξίζει....
http://www.kepik.gr/?p=805
ή αν θέλετε να το κατεβάσετε :
http://www.convalesco.org/files/money_as_debt.avi
ή
http://rapidshare.com/files/176531908/Money_as_Debt.part1.rar
http://rapidshare.com/files/176534830/Money_as_Debt.part2.rar
http://rapidshare.com/files/176537531/Money_as_Debt.part3.rar
http://rapidshare.com/files/176528839/Money_as_Debt.part4.rar

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Ταξίδι στην Πελοπόννησο με μοτοσυκλέτα 2/8/2009 – 20/8/2009

1η μέρα.
Για να «δραπετεύσει» κάποιος από την Κρήτη, χρειάζεται πλοίο ή αεροπλάνο. Εμείς λοιπόν λόγω μηχανής (V-Strom 650cc), πήραμε το πλοίο από Ηράκλειο για Πειραιά.

2η μέρα.
Το πλοίο έφτασε πολύ νωρίς κι έτσι πρωί πρωί πήραμε το δρόμο για Ξυλόκαστρο (Συκιά) για να επισκεφτούμε αγαπημένους φίλους που είχαμε καιρό να δούμε. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν από την Παλαιά Εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου. Ωραία διαδρομή, με στάση στον Ισθμό.
Η Συκιά (οικισμός πριν το Ξυλόκαστρο) χαρακτηρίζεται από την παραλία της, τα ταβερνάκια και τα café της. Μείναμε μια μέρα, είδαμε τους φίλους μας, κάναμε μπάνιο, βόλτες. Ιδιαίτερο μέρος το πευκόδασος του Ξυλοκάστρου, όπου τα πεύκα φτάνουν μέχρι τη θάλασσα.

3η μέρα.
Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για ορεινή Αρκαδία. Περάσαμε από Στυμφαλία, Λεβίδι και συνεχίσαμε Δημητσάνα και Στεμνίτσα. Στη Στεμνίτσα όπου μείναμε τελικά βρήκαμε ένα πολύ μικρό αλλά φτηνό και καθαρό δωμάτιο.
Η ορεινή Αρκαδία είναι πανέμορφη, με καταπράσινες διαδρομές και πολλά πράγματα να δεις και να επισκεφτείς. Καταρχήν την πολύ γραφική Δημητσάνα. Πήγαμε απογευματάκι για καφέ και βόλτα στα σοκάκια. Στη συνέχεια ακολουθήσαμε μια πολύ ωραία διαδρομή από τη Δημητσάνα μέχρι την Αρχαία Γόρτυς και στο φαράγγι του Λούσιου. Πολύ ιδιαίτερη διαδρομή, πράσινη με βουνά και χαράδρες, και με το Λούσιο γεμάτο νερό παρότι Αύγουστος. Το βράδυ μας το περάσαμε στη Στεμνίτσα στην πλατεία του χωριού με καλό φαγητό και πολλές μπύρες.

4η μέρα
Πήραμε πρωινό στη Στεμνίτσα στο καφενείο «Σιμό & Σιμό» όπου από κει πήραμε πληροφορίες από τον συμπαθέστατο και λαλίστατο ιδιοκτήτη του, για τα μέρη που θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε.
Πήραμε λοιπόν τη μηχανή και ξεκινήσαμε. Στεμνίτσα-Χρυσοβίτσι-Δαβιά-Βυτίνα (στάση για καφέ, ιδιαίτερα τουριστικό μέρος)-χιονοδρομικό Βυτίνας-Ελάτη. Πολύ ωραίες διαδρομές, όπως είπαμε και παραπάνω η ορεινή Αρκαδία είναι πανέμορφη.
Στο Λιμποβίσι επισκεφτήκαμε το σπίτι του Κολοκοτρώνη. Οι μνήμες από την επανάσταση του ’21 όπως διαπιστώσαμε και αργότερα διατηρούνται παντού στην Πελοπόννησο. Ένα πολύ γραφικό χωριό είναι η Καρύταινα. Στην επιστροφή μας για Στεμνίτσα επισκεφτήκαμε (κατάβαση με τα πόδια μιας και η μηχανή πάει μέχρι ένα σημείο) το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου που εντυπωσιακό στέκεται μέσα στο βράχο.

5η μέρα.
Ξυπνήσαμε λίγο απότομα από ένα σεισμό λίγων δευτερολέπτων που ως γνωστό είναι πολύ συχνοί στην Πελοπόννησο. Η θέα που αντικρίσαμε από το παράθυρο ήταν πανέμορφη. Ομίχλη είχε απλωθεί παντού. Μετά το πρωινό μας στην πραγματικά πολύ γραφική πλατεία της Στεμνίτσας αποχαιρετήσαμε την κυρία Ελευθερία (τη γλυκιά σπιτονοικοκυρά μας) και ετοιμαστήκαμε να κατέβουμε στα παράλια. Κάναμε μια στάση στο παραλιακό Άστρο και στη συνέχεια πήγαμε στο κάμπιγκ Ζαρίτσι όπου και κατασκηνώσαμε. Συμπαθέστατο, πολύ εξυπηρετικοί στη ρεσεψιόν, καλή σκίαση και δίπλα σε παραλία. Μετά από μπάνιο φαγητό και μεημεριανή σιέστα, κατεβήκαμε στο Τυρό. Παραθαλάσσιο χωριό με τη θάλασσα κυριολεκτικά μες τα πόδια σου, ιδανικό για φαγητό ποτό καφέ εκεί που σκάει το κύμα.

6η μέρα.
Σήμερα κάναμε μια από τις ωραιότερες διαδρομές, τουλάχιστο μέχρι τώρα. Λεωνίδιο-Κοσμά-Μονή Ελώνης. Η μονή είναι πραγματικά ένα μέρος που πρέπει να επισκεφτεί κανείς. Είναι «γραπωμένη» σε ένα βράχο και η διαδρομή για να φτάσεις εκεί είναι καταπληκτική. Το χωριό Κοσμάς επίσης πολύ όμορφο με μια φοβερή πλατεία που περιτριγυρίζεται από 7 πλατάνια. Βρίσκεις ησυχία, δροσιά, ωραία γλυκά.

7η μέρα.
Η μέρα σήμερα ήταν αφιερωμένη σε ξεκούραση, μπανάκι και χαλάρωση. Η περιοχή γύρω από το Τυρό έχει πολλές παραλίες με καθαρά νερά και χωρίς πολύ κόσμο.

8η μέρα.
Το πρωί ένα μικρό πρόβλημα υγείας, μας ανάγκασε να μαζέψουμε βιαστικά τα πράγματά μας και να πάμε στο Κέντρο Υγείας του Λεωνιδείου. Εντυπωσιαστήκαμε από το κτίριο και την εξυπηρέτηση. Όσο για το πρόβλημα υγείας απ ότι φάνηκε στη συνέχεια ήταν πιο σοβαρό από τη διάγνωση στο Λεωνίδειο.
Απτόητοι όμως συνεχίσαμε για Μονεμβασιά. Σε μία στάση μάθαμε ότι δεν λειτουργεί το εκεί κάμπιγκ και κατευθυνθήκαμε προς Γύθειο. Στο Μαυροβούνι (1χλμ μετά το Γύθειο) βρίσκεις πολλά κάμπιγκ για όλα τα γούστα, αλλά με πολύ κόσμο. Τελικά επιλέξαμε το «Γύθειο Bay» που είχε ένα πολύ ωραίο μπαράκι δίπλα στη θάλασσα. Ότι πρέπει για μπυρίτσες και χαλάρωση.
Το Γύθειο χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό είναι συμπαθέστατο με πολύ καλές ταβέρνες για κρεατοφάγους (κυρίως) και όχι μόνο.

9η μέρα.
Το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζαμε είχε σοβαρέψει και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε και το Κέντρο Υγείας του Γυθείου. Ευτυχώς το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε και πήραμε το δρόμο για Μονεμβασιά. Ότι έχετε ακούσει γι αυτή είναι μάλλον αλήθεια. Τουριστική, πολύ γραφική με τη θάλασσα να απλώνεται γύρω της σου θυμίζει μεσαιωνική πόλη με σοκάκια, ταβερνάκια και υψηλούς λογαριασμούς!
Στη συνέχεια τολμήσαμε μια μεγάλη διαδρομή για Ελαφήνησο! Το τοπίο εδώ μας θύμισε πολύ Κρήτη. Από το χωριό Βιγκλάφια πήραμε καραβάκι και σ ένα τέταρτο βρισκόμασταν στην Ελαφόνησο.
ΘΕΕ ΜΟΥ!!! Πάρα πολύς κόσμος και πολύς αέρας που ήταν μεγάλο πρόβλημα γιατί η παραλία ήταν από ψιλή άμμο η οποία σε μαστίγωνε!!! Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι τα νερά ήταν υπέροχα και σε άλλη περίοδο του χρόνου είναι ένα υπέροχο μέρος για να επισκεφτεί κανείς. Μια παρατήρηση που πρέπει να κάνουμε είναι ότι συναντούσαμε παντού σκουπίδια. Τι κρίμα τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας να είναι τόσο βρώμικα. Μετά το μπάνιο φάγαμε σε ψαροταβέρνα στο λιμάνι. Καλό φαγητό αλλά ακριβό.

10η μέρα.
Επίσκεψη στο σπήλαιο του Διρού. Η βαρκάδα μες το εντυπωσιακό σπήλαιο είναι μοναδική εμπειρία.

11η μέρα.
Αποφασίσαμε να κάνουμε περιήγηση στη Λακωνική Μάνη. Αερόπολη-Κοίτα-Μύλοι όπου βρήκαμε μια τρομερή μικρή παραλία που οι ντόπιοι μάλλον έχουν βγάλει την ταμπέλα για να μην κατεβαίνει πολύς κόσμος! Καφεδάκι στον γραφικό Γερολιμένα. Όλες οι διαδρομές ήταν πολύ ιδιαέτερες. Βουνά, πέτρα, πύργοι και θάλασσα να απλώνεται. Το χωριό Βάθεια ξεχασμένο μέσα στην αγριάδα του τοπίου. Στο Μαρμάρι σταματήσαμε για μπάνιο. Αν πάτε και δε θέλετε κόσμο, προσπεράστε την πρώτη παραλία και με λίγο ποδαρόδρομο κατεβείτε στη δεύτερη. Δυστυχώς και εδώ πολλά σκουπίδια. Φεύγοντας από Μαρμάρι ακολουθήσαμε τη διαδρομή προς Κότρωνα που είναι γεμάτη από μικρά γραφικά χωριά. Μετά τον Κότρωνα μια μπόρα μας ανάγκασε να σταματήσουμε Αερόπολη. Μην ξεγελαστείτε από την πρώτη εικόνα από τον κεντρικό δρόμο, μπείτε στο κέντρο της παλιάς πόλης. Είναι πανέμορφη!!! Μας άρεσε περισσότερο και από τη Μοναμβασιά (δεν είναι τόσο «στημένη»).

12η μέρα.
Η βροχή της προηγούμενης μέρας καθυστέρησε λίγο την αναχώρηση μας, παρόλα αυτά είναι ωραίες οι μπόρες του καλοκαιριού. Πήραμε το δρόμο για το φαράγγι του Καιάδα. Τα λόγια είναι περιττά. Δεν περιγράφεται αυτή η διαδρομή. Μένεις με το στόμα ανοικτό από την ομορφιά του τοπίου (οι οδηγοί προσοχή γιατί το τοπίο σε αποσπά τόσο πολύ που κινδυνεύετε!!!!). Στάση στο Μιστρά. Αν έχεις χρόνο αξίζει να τον γυρίσεις. Κατευθυνθήκαμε προς Καλαμάτα και λίγα χιλιόμετρα πριν μπούμε στην πόλη τα «καμμένα» έκαναν την εμφάνισή τους. Θλιβερό. Προσπεράσαμε την Καλαμάτα, φτάσαμε σε μια περιοχή που λέγεται Πεταλίδι και κατασκηνώσαμε στο «Petalidi beach». Δεν είναι τίποτα φοβερό αλλά ο ιδιοκτήτης ήταν πολύ ευγενικός και κάπου έπρεπε να μείνουμε. Η περιοχή τριγύρω τίποτα ιδιαίτερο τουλάχιστο σε σχέση με ότι που είχαμε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

13η μέρα.
Πήγαμε στην Κορώνη, παραλιακή πόλη που αυτό που στην πραγματικότητα αξίζει είναι το κάστρο της. Συνεχίσαμε προς Φοινικούντα, ωραίες παραλίες με πολύ κόσμο. Η Μεθώνη πιο κάτω επίσης με ένα επιβλητικό κάστρο.
Στη συνέχεια κάναμε μια στάση στην Πύλο. Όμορφη και γραφική. Είχαμε φάει κόλλημα (κατόπιν προτροπών) να πάμε στην παραλία της Βοϊδοκοιλιάς και πήγαμε. Τώρα τι να πούμε. Να βγάλουμε λάθος όλους τους οδηγούς? Ωραίο? Ναι. Εντυπωσιακό? Εντάξει. Ίσως αν δεν είχε ΤΟΟΟΟΣΟ πολύ κόσμο και ΤΟΟΟΣΑ σκουπίδια να είχαμε άλλη εικόνα. Κρατάμε τις επιφυλάξεις μας. Κάποια μέρη χάνουν την ομορφιά τους από τη βαρβαρότητα των ανθρώπων.
Επιστροφή στο κάμπιγκ Πεταλίδι.

14η μέρα.
Μετά το πρωινό φύγαμε για Κυπαρισσία. Σε μια ώρα περίπου από μια εντελώς αδιάφορη διαδρομή, φτάσαμε και κάναμε μια στάση στην πλατεία της πόλης για καφέ. Τίποτα ιδιαίτερο. Συνεχίσαμε για το κάμπιγκ «Tholo». Πολύ πλάκα. Τίγκα στις σκηνές, εντελώς χύμα, κατασκηνώσαμε δίπλα σε μια πολύ συμπαθητική οικογένεια. Ακριβώς δίπλα υπάρχει μια ταβέρνα με πολύ καλό φαί, καλές τιμές σούπερ εξυπηρέτηση το «Ότι». Η παραλία κάτω από το κάμπιγκ πολύ συμπαθητική.

15η μέρα.
Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τους καταρράκτες της Νέδας (ο μοναδικός ποταμός με θηλυκό όνομα στην Ελλάδα). Μέσα από χωματόδρομους και στροφές φτάσαμε στο χωριό Πλατάνια, πιο κάτω αφήσαμε τη μηχανή και από κει με αρκετό ποδαρόδρομο φτάσαμε στους καταρράκτες. Πανέμορφο μέρος σε αποζημιώνει για την ταλαιπωρία. Τολμήσαμε και ένα μπάνιο στη λίμνη όπου τα νερά ήταν παγωμένα (δεν ενδείκνυται για καρδιακούς). Μετά από κει επισκεφτήκαμε το ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, εντυπωσιακός και σε τρομερή τοποθεσία. Στη συνέχεια σταματήσαμε στο γραφικό χωριό Ανδρίτσαινα για φαγητό.

16η μέρα.
Ένα πρόβλημα στη μηχανή (μετά από πτώση στον καρόδρομο για τη Νέδα) μας οδήγησε στον Πύργο Ηλείας. Μότο Πασχάλης. Όλα τα λεφτά. Ευγενέστατος, εξυπηρετικότατος περιποιήθηκε το «μωρό» μας.
Μετά πήγαμε στην Αρχαία Ολυμπία. Τι να πει κανείς γι αυτό το μέρος….Πολύ καλοφτιαγμένο και το μουσείο. Όμως μην κάτσετε στο χωριό!!! Θα σας συμπεριφερθούν σαν κινούμενα πορτοφόλια!!!
Η επιστροφή μας στο κάμπιγκ έγινε μέσα από διαδρομές που υπήρχαν μεγάλες καμένες εκτάσεις. Τι να πει κανείς.

17η μέρα.
Πήραμε το δρόμο για το Αίγιο. Φτάσαμε στο Δήμο Συμπολιτείας όπου μας περίμενε μια καλή μας φίλη. Μείναμε για 2 μέρες με πολύ φαί ποτό και καλή παρέα.

Η Πελοπόννησος είναι ένας τόπος πολύ όμορφος. Έχει θάλασσα, βουνά, την αγριάδα της πέτρας αλλά και την ηρεμία του πράσινου. Με ωραίους ανθρώπους (κυρίως στα ορεινά) και πολύ ιδιαίτερα μέρη, με απίστευτες εναλλαγές εικόνων και συναισθημάτων.

Και στη άλλη με καλό!!! (με μικρότερη καθυστέρηση στην καταγραφή!)

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Όταν η Δημοτική αστυνομία Ρεθύμνου κάνει «σωστά» τη δουλεία της

....ή αλλιώς το θέατρο του παραλόγου!!!

Σ΄ αυτήν την πόλη νόμιζα ότι τα είχα δει όλα. Όμως ήμουν γελασμένος!
Μεσημεράκι Σαββάτου λοιπόν και κατεβαίνω στην πανέμορφη παλιά μας πόλη να πιω το καφεδάκι μου. Παίρνω λοιπόν τη μηχανή, και πηγαίνω στην είσοδο του Δακτυλίου στη Lodgia, στην οδό Αρκαδίου. Η αλήθεια είναι ότι «αμάρτησα» γιατί την πάρκαρα μέσα από την μπάρα (στα 2-3 μέτρα) που έχει τοποθετήσει εκεί ο Δήμος μιας και σέβομαι το ωράριο του Δακτυλίου και πήγα πεζός μέχρι την καφετέρια. Τι το θελα! 40€ πιο ακριβός μου βγήκε ο καφές! Όταν γύρισα να την πάρω, βρήκα πάνω μια περιποιημένη κλήση από τη Δημοτική Αστυνομία. Να πω ότι ενοχλούσε εκεί που ήταν, δεν ενοχλούσε. Θα μου πείτε καλά να πάθω, αφού στην πόλη που όλα τα άλλα λειτουργούν άψογα και που οι παραβάσεις του ΚΟΚ αντιμετωπίζονται ανάλογα με την ιδιότητά του παραβάτη (επιχειρηματίας, εκδότης, αστυνομικός εκτός υπηρεσίας, δημοτικός σύμβουλος, γνωστός του μπάτσου ή απλός θνητός), εγώ τόλμησα να παρκάρω στην άκρη του δρόμου μέσα στο δακτύλιο!!! Και ναι, η Δημοτική Αστυνομία ήταν εκεί! Και με έγραψε! Ο αστυνόμος Νούμερο 1002. Μεγάλο νούμερο για αστυνόμο, δε νομίζετε (στο 1002 αναφέρομαι)? Ας πάει και το παλιάμπελο…
Το παράλογο τώρα που είναι? Όποιος έχει κυκλοφορήσει στην Λεωφόρο Κουντουριώτη σε ώρα αιχμής καταλαβαίνει που είναι το παράλογο. Ο καθένας σταματάει όπου γουστάρει, όποτε γουστάρει και όπως γουστάρει με τους Δημοτικούς Αστυνομικούς να περιμένουν πότε θα τελειώσει τα ψώνια του ο αγαπημένος μας συμπολίτης οδηγός, για να φιλοτιμηθεί να πάρει το αυτοκίνητό του και να ξεμπλοκάρει η κυκλοφορία (για λίγο βέβαια, γιατί παρακάτω συμβαίνει ακριβώς το ίδιο). Μαρτυρία φίλου σε γνωστό μαγαζί της Κουντουριώτη (ονόματα δε λέμε): οδηγός παρκάρει, κατεβαίνει μπαίνει στο εν λόγω μαγαζί να ψωνίσει, ακούει το σφύριγμα του Δημ. Αστυνομικού, αγχώνεται και η μαγαζάτορας του λέει: «μην αγχώνεσαι, έχει πει ο Δήμαρχος να μη σας γράφουν όταν σταματάτε να ψωνίσετε από δω» (φαντάζομαι θα ισχύει και για άλλα μαγαζιά της περιοχής)!!!!!!!!!!! Κατά τ άλλα η μηχανή μου τους πείραξε. Αντί να δίνουν κίνητρα στους Ρεθυμνιώτες να κυκλοφορόν με μηχανάκια, μας κυνηγούν σα να είμαστε η μοναδική πηγή εσόδων και του Δήμου και της Τροχαίας! Α και μια και ανάφερα την τροχαία πριν κανά χρόνο είχα παρκάρει πάλι με τη μηχανή έξω από την τράπεζα στην Κουντουριώτη κι όταν βγήκα ήταν ο οδηγός του Γερανού της Αστυνομίας ο οποίος έκοβε κλήσεις σε μηχανάκια! Τρελάθηκα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Αφού «στολιστήκαμε» μου είπε ότι αυτές τις οδηγίες είχε….Φαντάζομαι ότι το ίδιο θα έλεγε και ο Δημοτικός αστυνομικός, αν τον προλάβαινα.
Ας είναι, θα συμβάλω και γω στα οικονομικά του Δήμου μας που μάλλον τα χει ανάγκη (ας είναι καλά όλοι αυτοί που τον διοικούνε τα τελευταία 30+ χρόνια).